f.sh

باورم نشد این نوشته من باشه وقتی اول دفتر اشعارم دیدم

تو کل نوشته ها از این دو تا خیلی خوشم اومد:

1)

دوستت دارم هایت عطر بهارنارنج دارند..

من اما؛

ساکن شهری کویری ام...

2)

به من گویند صبوری کن

صبوری تا به کی آخر؛

دل و دیده ز دست رفته

از این نامهربانی ها...

پ ن : دومی یه جور کپی به نظر میرسه ولی خب مال دوران جاهلیته و کپی نیست

میشه گفت از هر مصرعی از شعرهای مختلف یکی دو کلمه به سرقت رفته و این بیت خلق شده