فراموشی...

مشکل از خودمان است!
که برای فراموش کردن یک انسان،به انسان دیگری تکیه کردیم
وقتی احساس تنهایی میکنیم
قلب زخمیِ خود را در دست میگیریم و میگردیم به امید پیدا کردن کسی که قدر قلبمان را بداند
به اولین رهگذری که رسید اعتماد میکنیم تا شاید مرهمی باشد برای زخم هایمان
و این اعتماد، خود فرصتی‌ میشود برای دوباره و دوباره زخمی شدنمان 
بی آنکه بدانیم خودمان بهترین مرهم برای خودمان هستیم
این چنین شد که نه اعتمادی برایمان ماند، نه احساسی..
میدانی..
اعتیاد به آدم ها
بدترین نوع اعتیاد است
این خودمان هستیم که خودمان را به بودنِ آدم های پوچ معتاد میکنیم.
باور کن
بیشتر اوقات
مشکل از خودمان است...

وحید_عیسوی